جنگلهای کوهستانی ویتنام منزلگاه گونه هایی جدید از خون آشامها است، قورباغه پرنده درختی که "راکوفوروس ومپیروس" خوانده شده و از دو نیش سیاه رنگ برخوردارند.
به گزارش خبرگزاری مهر، این دو زیست 5 سانتیمتری که برای اولین بار در سال 2008 مشاهده شده است تنها در جنگلهای انبوه جنوب ویتنام زندگی می کند، جایی که در آن از انگشتان متصل به هم برای پرواز کردن از درختی به درختی دیگر استفاده می کند. قورباغه های بالغ در میان حوضچه های میان تنه درختان تخم گذاری می کنند تا به این شکل از فرزندان خود در برابر حمله مهاجمان ساکن در برکه ها و رودها جلوگیری کنند.
به گفته زیست شناسان موزه علوم طبیعی سیدنی در واقع این دو زیست برای پایین آمدن از درختان هیچ دلیل و انگیزه ای ندارد و تمامی دوران حیات خود را در میان شاخه های درختان سپری می کند. با این همه زندگی بر روی ارتفاع دلیلی نیست که بر اساس آن صفت خون آشام بودن را به این قورباغه کوچک داده باشند، بلکه دلیل خون آشام خواندن آنها زائده های نیش مانندی است که بر روی دهان بچه قورباغه ها دیده شده است.
بچه قورباغه ها معمولا دهانی مشابه منقار دارند اما در بچه قورباغه های درختی خون آشام و پرنده دو زائده سیاه رنگ و نیش مانند از بخش پایینی دهان به بیرون زده و این اولین باری است که چنین پدیده ای در میان بچه قورباغه ها دیده شده است.
بر اساس گزارش نشنال جئوگرافیک، دانشمندان هنوز کاربرد و دلیل وجود این زائده های داندان مانند را نمی دانند اما دریافته اند غذای این بچه قورباغه ها از تخمهای نابارور تامین می شود و این موجودات کوچک از زائده های دندان مانند خود برای خوردن این غذا استفاده می کنند.
قورباغه‌ها برای استفاده از مثانه به عنوان ذخیره آب در زمان خشکی معروفند، اما مثانه آنها قابلیت منحصر به فرد دیگری هم دارد: بلعیدن اشیای خارجی و بیرون انداختن آنها، بدون این که به بدن آسیبی برسد.
قورباغه‌هایی که در مناطق خشک و صحرایی زندگی می‌کنند، روشی انحصاری برای ذخیره آب در مواقع خشکی دارند: مثانه!
آنها معروفند به این که مقادیر زیادی آب را درون مثانه خود ذخیره می‌کنند تا بتوانند تا بارندگی بعدی یا پیدا کردن آب دوام بیاورند. اما به نظر می‌رسد این تنها قابلیت ویژه مثانه قورباغه‌ها نیست.
به گزارش دیسکاوری، محققین دانشگاه چارلز داروین واقع در منطقه شمالی، متوجه شده‌اند که قورباغه‌ها به روشی خاص، خود را از شر اشیای خارجی خلاص می‌کنند. آنها در بدن قورباغه‌های درختی و وزغ‌هایی که به وزغ عصا معروف هستند، ناقل‌های رادیویی کار گذاشتند.
اما تنها بعد از 9 روز متوجه شدند که قورباغه‌های درختی ناقل‌های رادیویی را به طرز اسرارآمیزی به طور کل از بدن خود خارج کرده‌اند و وزغ‌های عصا هم ناقل رادیویی را به درون مثانه خود فرستاده‌اند.
تریسی، یکی از محققین این مطالعه می‌گوید: «به نظر می‌رسد که قورباغه‌ها روشی انحصاری برای مواجهه با اشیای خارجی و بیرون انداختن آنها دارند. اما موجودات دیگر مانند مارها و ماهی‌ها و حتی در مواردی انسانها، از راه پوست و یا روده، اشیای خارجی را دفع می‌کنند».
این که یک قورباغه 8 سانتیمتری بتواند یک ناقل 2 سانتیمتری را که درون بدنش قرار گرفته راهی مثانه‌اش کند، محققین را متعجب ساخته است. یکی از محققین می‌نویسد: «اولش که می‌خواستیم ناقل‌ها را درون بدن قورباغه‌ها بگذاریم، فکر می‌کردیم چه عمل وحشتناکی، اما وقتی دیدیم چه اتفاقی افتاد، فقط به این فکر می‌کردیم که این واقعا متفاوت است».
بررسی‌های بیشتر نشان می‌دهد که با ورود جسم خارجی، بافت مثانه گسترش می‌یابد و اطراف آن را احاطه می‌کند. در نهایت هم مانند یک بسته‌بندی، جسم خارجی را به درون مثانه می‌کشاند.
اما چرا قورباغه‌ها باید اصلا چنین قابلیتی داشته باشند؟ شاید چون آنها حشرات را زنده می‌خورند و ممکن است حشره به بافت‌های درونی بدنشان آسیب برساند. یا شاید چون قورباغه‌ها جهنده هستد و در هر پرش ممکن است با زمین برخورد کنند و اشیای خارجی از پوست نازکشان عبور کند و به درون بدنشان برود. یافتن جواب دقیق این سوال، نیاز به مطالعات بیشتری دارد.
محققان دانشگاههای کالج لندن و کوئین مری پایگاه داده هایی راه اندازی کرده اند که می توان با کمک آن جهان را از چشم زنبورها و دیگر حشرات گرده افشان مشاهده کرد. به گزارش خبرگزاری مهر، پایگاه داده های بازتاب گلها یا FReD به محققان امکان می دهد رنگ جهان و گلها را از میان چشمهای ماوراء بنفش زنبورها ببینند.
زنبورها نسبت به انسانها از سیستم ردیابی رنگی متفاوتی برخوردارند و می توانند در طیف نوری ماوراء بنفش جهان را ببیند. به گفته "لارس چیتکا" از محققان مدرسه علوم زیستی و شیمیایی کوئین مری این تحقیقات به خوبی نشان می دهند جهانی که ما می بینیم جهان فیزیکی و واقعی نیست که دیگر جانداران آن را می بینند زیرا جانداران مختلف حسها و نیروهای متفاوتی دارند که این نیروها به محیطی وابسته است که جانداران در آن زندگی می کنند.
چیتکا می گوید بخش بزرگی از جهان رنگی که زنبورها و حیوانات با گیرنده های نوری ماوراء بنفش قادر به دیدن آن هستند، در چشم ما نامرئی است و به منظور دیدن این بخشهای نامرئی از جهان، انسان به ابزارهای ویژه نیاز دارد.
به این منظور محققان به محاسبه بازتاب پرتوی گلبرگها و برگهای تعداد زیادی از گیاهان پرداختند که این محاسبات می توانند رنگ گیاهان را در طیف مرئی و نامرئی نمایان سازد. کاربران این پایگاه می توانند بر اساس اینکه هرگونه جانوری چه بخشی از این طیف نوری را می بیند از میان چشم جانوران مختلف به گیاهان و گلها نگاه کنند.
دانشمندان با کار گذاشتن میکروالکترودهایی در گیرنده های نوری چشم حشرات و استفاده از دیگر شیوه های مطالعاتی که آسیب کمتری در پی دارند، توانستند رنگهایی که زنبورها قادر به دیدن آنها هستند را تخمین بزنند.
دیدن جهان از چشم یک حشره می تواند نوار فرود که به چشم انسانها نامرئی است را آشکار کند، مسیرهایی که زنبورها از آن برای رسیدن به شهد گلها استفاده می کنند. این نوارها می توانند به شکل دایره های متمرکز و متقارن یا نقاط یا لکه های رنگی متمرکز باشند. نقطه های دیده شده در این مسیرها در واقع حفره هایی هستند که زنبورها می توانند از طریق آنها شهد گلها را بیرون بکشند.
اما فراتر از دیدن جهان از چشم زنبورها، دانشمندان قصد دارد از این رنگهای نامرئی در مقاصد اقتصادی استفاده کنند. به گفته چیتکا هر لقمه غذایی که سر میز شام صرف می شود در واقع نتیجه گرده افشانی زنبورها است و برای اینکه بتوانیم از این توانایی حیاتی زنبورها استفاده اقتصادی ببریم باید چگونگی دید این حشرات را نسبت به گلها درک کنیم.
بر اساس گزارش بی بی سی، به این شکل می توان نوع رنگ شیشه های گلخانه ها را به گونه ای انتخاب کرد که بیشتر بتواند زنبورها را به سوی خود جذب کند. همچنین با استفاده از این اطلاعات می توان به دیدگاهی دقیقتر از چگونگی شکل گیری رنگ در گیاهان دست پیدا کرد. محققان امیدوارند این پایگاه اطلاعاتی بتواند به زیست شناسان کمک کند به چگونگی تکامل گیاهان در زیستگاه های مختلف پی ببرند.
کاج، پدربزرگ آدامسهای امروزی
